En ik maar denken dat als je iets schrijft of verteld dat dan de wereld het (uiteindelijk wel) zou weten. Nu niet dus. Communicatie experts geven niet voor niets aan “de kracht ligt in de herhaling” en goede marketeers weten ook dat verkoop gebaat is bij a) een simpele boodschap die b) vaak herhaald wordt. Voor mij als inhoudelijke expert, is dit saai. Ik mag de langspeelplaat (te) vaak laten draaien en wat dat betreft voel ik me eerder docent of dominee dan onderzoeker/ontwikkelaar/ondernemer. Maar ik begin er aan te wennen.

De gemakkelijkste manier van communiceren is om een filmpje te maken of een blogje te schrijven en daar op te wijzen. Ook hebben we bijvoorbeeld bij TOP een gratis wiki gemaakt met basis-informatie over voeding (en technologie), gewoon gratis en voor niks. Niks mis met het delen van dit soort basisinformatie. Handig, want dat scheelt veel ‘vooraf bijpraten’ en dat is efficient. Toch?

Mijn vriendjes, collega’s en klanten zijn echter in de praktijk best lui, en het geheugen van een gemiddelde journalist lijkt ook niet verder te gaan dan de laatste paar maanden. Zelf opzoeken kost immers meer tijd dan gewoon en belletje doen of iemand een mail sturen.

Nu ben hou ik zelf niet van schoonmaken, dus vraag ik daar iemand voor. En ja dat kost me geld voor die dienst, logisch toch? Dus ook bij TOP wordt een factuur gestuurd voor hulp. Vaak zegt een partner dan “ja maar dat is toch gewoon te vinden op internet”; zou kunnen, maar als je het zelf niet wilt zoeken (lui, tijdgebrek, onkunde), dan zorgen wij daar graag voor. Niet dat dit ons primaire business model is, maar toch, ook voor onze “tijd” (net als mijn schoonmaakster) hoort een kleine vergoeding betaald te worden.

De mooiste vorm van ‘gratis’ verloopt via stagiaires bij onze klanten. Klanten weten dat we een factuur sturen, en elke factuur is te hoog, dus wat doen ze? Ze vragen een stagiair het project bij hen te komen doen, en die betreffende stagiair kan ons dan lekker uithoren of bevragen. Al mijn collega’s (inclusief ikzelf) zijn immers bereid om de jeugd een beetje te helpen toch?! Nu deze vorm van werken is vanuit het perspectief van de klant handig, maar daar kunnen we natuurlijk niet aan mee blijven werken.

Is onbetaalde hulp dan altijd vervelend of lastig? Nee natuurlijk niet. Een grote zaal met gepassioneerde toehoorders vermaken is leuk (en effectief). En meewerken aan mooie journalistieke producties (via tekst in de krant of video) voor een groot publiek streelt, en de ego, en draagt bij aan een efficiënte communicatie over wat we doen. Inspireren en communiceren is onderdeel van mijn werk. Maar het blijft geen primaire business.

Gratis bestaat niet, echt niet! Vroeg of laat gaat het mis. Of de melkprijs nu te laag is, of we blijven denken dat experts wel voor een fles wijn kunnen werken (if you pay peanuts you get monkeys). Gratis goede inhoudelijke kranten bestaan ook niet. En onderzoek kost ook heel veel tijd en dus geld. Hoe Dick Veerman van Foodlog dit financieel doet weet ik niet, maar ik heb wel met heel veel plezier gekeken naar zijn interview over voeding (en gezondheid). Het is een leerzaam en goed interview. Ik stel voor dat jullie hem allemaal een vrijwillige donatie geven.