Deze ochtend viel mijn blik op een tweet van Emma Bruns. Emma is een bijzonder mens. Poëtisch, een denker, en arts maar ook intellectueel. Een jonge arts met een eigen willetje. Zoekende naar de waarheid, erg hongerig naar kennis, maar ik krijg ook de indruk dat ze vooral zoekende is naar haar eigen toekomst. Naar de betekenis van het leven en vooral van haar eigen leven. En dat mag …
De ontmoeting
Er was eens een wilde uil. En op een dag vloog hij door een bos. Toen hij op een tak landde, hoorde hij gepiep van beneden. Het was een kleine muis. De muis vroeg aan de uil: “Hoeveel weegt een sneeuwvlok?”. “Niets meer dan niets.”, was het antwoord. “In dat geval,”, antwoordde de muis, “moet ik je een verhaal vertellen.” “Laatst zat ik op de tak van een spar en toen begon het te sneeuwen. Niet heel hard, zoals in een storm ofzo, nee, meer zoals in een droom, vredig en stil. “En omdat ik niets beter te doen had, telde ik alle sneeuwvlokken die op de zijtakken en de naalden van de tak waar ik op zat, vielen. Het waren er 714 953. De uil knikte en keek een beetje ongeduldig. “En toen de 714 954ste sneeuwvlok op de tak viel, brak hij af.” De muis keek de uil aan. “Dat is dan de kracht van niets meer dan niets.” De muis kroop weer in zijn hol en de uil bleef achter. Wat had de muis gezegd?, dacht hij. Waren we maar één lichtgewicht verwijderd van verandering?