Naast de algenvegavlees primeur, was er op de Grand Opening van Food & Nutrition Delta nog een primeur. Nou, ja een primeur in de zin dat het met meer mensen besproken is (waaronder Marc Jansen en Peter Jens) en dat gisteren -na overleg met ondergetekende- het idee via Twitter de wereld in is gestuurd. Dick zal een dezer dagen een stukje plaatsen op Foodlog. Het idee heeft de werktitel “een halve meter schapruimte met beta’s”. Op een goed herkenbare plek in de supermarkt worden producten neergelegd die natuurlijk veilig zijn, maar verder nog niet af zijn. Het kan zijn dat de verpakkingsgrafiek (‘het plaatje’) nog niet af is, of dat de receptuur nog niet geoptimaliseerd is. Kortom beta’s net zoals je in de ICT met beta programma’s werkt en op basis van klant reacties het product verder gaan ontwikkelen.
De achtergrond van het idee.
Zoals bekend is, is een van de drie activiteiten die bij TOP wordt uitgevoerd productontwikkeling (ook wel populair food design genoemd). Wij werken heel veel voor MKB bedrijven, met een kleiner budget. Voor dergelijke ondernemingen zijn er eigenlijk twee bottlenecks (1) gebrek aan financiële middelen om een ‘professionele’-stagegate-ontwikkelprocedure-projectmanagement aanpak op te zetten zoals gangbaar is bij multinationals. (2) gebrek aan een eerste afzetkanaal (= launching customers). Beide problemen kunnen door dit idee verholpen worden.
De laatste jaren ben ik zelf natuurlijk helemaal “into social media” en hierdoor kom ik vaak in aanraking met software ontwikkelaars. Ik ben tot de conclusie gekomen dat productontwikkeling bij voedselproducerende bedrijven eigenlijk een (ouderwets) binair proces is. Je ontwikkelt, maakt het nieuwe product, test het product op grote schaal met consumentengroepen, en lanceert dan. Dit is een alles of niets situatie, die ook vanuit zakelijk perspectief erg risicovol is. Productontwikkeling kan vele euro-tonnen kosten. En zoals eerder gezegd waarom adopteren we het ontwikkelmodel ‘werken met beta’s’ niet?
Ook ben ik erg geïnspireerd door Brigitte die als ‘early adopter’ regelmatig nieuwe producten koopt en test uit nieuwsgierigheid. In december 2009 heb ik in het geheim dit idee besproken met een goede (en grote) klant van ons. Aan het begin van dit jaar heb ik dit idee uitvoerig besproken met Bert Tournois, Harold van Garderen en in een later stadium regelmatig met Dick Veerman. Dick is ook erg enthousiast en heeft het idee al onder geheimhouding neergelegd bij een bank en bij een retailer. Gisteren hebben we met Marc Jansen (CBL) gesproken en Peter Jens. Na een telefoontje tussen Dick en ondergetekende hebben we besloten om het idee in het publieke domein te leggen (zie eerste tweets). Het is nu een kwestie van gaan doen!
Het beoogde effect van de halve meter beta
Het beoogde effect van dit idee is om de lancering van nieuwe innovatieve producten te versnellen, om participatie van het publiek (co-creatie) in een supermarktomgeving te bevorderen en te faciliteren, en de kans op mislukking te verkleinen. En vooral om de vaste ontwikkelkosten van voedselproducenten te verlagen (en daarmee dus het risico). Ook denk ik dat dit de manier is voor producenten van vers (waaronder tuinders) een platform te geven voor productinnovaties. Vermoedelijk is de Rabobank hier een voorstander van dit idee.
Het belangrijkste beoogde effect is om de groep van moderne consumenten nog meer innovatieve keuzes van gezonde en duurzame producten te kunnen aanbieden. Kortom dit kan een grote win-win worden.
Wat is een beta voedselproduct?
Ik denk dat dit voor zichzelf spreekt. Het gaat om producten die nog niet helemaal af zijn. Het kan zijn dat de receptuur wel af is, maar de verpakking nog niet. Het kan zijn dat er nog twijfel is over de grootte van de verpakking, of dat er nog tussen de verschillende design-varianten moet worden gekozen. Maar het gaat niet alleen om de verpakking. Ook een goedkope wellicht iets minder lekker recept, kan vergeleken worden met een duurder lekkerder recept. Ook kan het zijn dat er twijfel is over de positionering en de juiste doelgroep. Producten mogen maximaal 1 a 2 maanden in de halve meter beta liggen. Daarna is het (a) doorstoten naar het reguliere schap, (b) ook weg bij de halve meter beta, want geen succes.
Er is 1 harde eis: producten moeten altijd veilig zijn. Normaal is daar de QA manager verantwoordelijk voor. Maar in dit geval stel ik voor om via het ‘platform’ (zie hieronder) HACCP en levensmiddeltechnologen beschikbaar te stellen om de veiligheid te beoordelen. Aan de andere kant, zal wel met de klanten gecommuniceerd worden, dat het gaat om prototypes. De halve meter beta kan derhalve de kraamkamer worden voor grote en kleine voedselproducenten!
Wat is er voor nodig om een dergelijk concept ook uit te gaan rollen?
Hierover kan ik kort zijn:
1- een supermarkt(keten) met lef. Een halve meter schapruimte ‘geven’ is enorm duur, en er is een reëel ondernemersrisico dat er geen ROI is. (al denk ik dat de ROI zeer positief gaat uitpakken, ik zal hier eerdaags eens aan gaan rekenen). De upsite is natuurlijk geweldig. Meer en vaker bijzondere producten in het schap, consumer-intimincy, en de mogelijkheid om grootschalig naar klanten te gaan luisteren zonder hen lastig te vallen met klassieke ‘survey’s (Sensemaking via TOP-Innosense)
2- een platform waar ontwikkelaars op een veilige manier hulp kunnen krijgen. Dit platform mag zelf geen zakelijk belang hebben. Zelf denk ik dat hier een goede rol ligt voor Food & Nutrition Delta of Syntens en voor media zoals Foodlog.nl. Dit is een coördinatie en regel platform, waar de vriendjes van de ontwikkelaar zitten. Hier zitten geen koks, verkopers, designers, verkopers van machines, etc. etc. Eventueel moet er een nieuwe stichting worden opgericht. Natuurlijk beheert het platform ook een website waarop reacties van consumenten over het product achtergelaten kunnen worden.
3- de mogelijkheid om onder begeleiding van professionals -u raadt het al waaronder de mensen bij TOP 🙂 – op pilotschaal producten te kunnen gaan maken in relatief kleine aantallen, maar voldoende grote aantallen om wel winkels van voorraad te kunnen voorzien. Bij TOP heb ik de laatste jaren gewerkt aan een netwerk van samenwerkingen, waardoor dit nu geen bottleneck meer is. Ook voor nieuwe technieken zoals PurePulse en Pascalisatie zijn inmiddels faciliteiten beschikbaar.
4- aanbod van allerlei ondersteunende diensten: van webdesigners, tot aan marketeers, grafisch vormgevers tot grondstoftoeleveranciers. Deze groep bedrijven en organisaties heeft een duidelijk zakelijk belang, en mag een beetje gaan meebetalen aan de oprichting en inrichting van het platform (uiteraard kan dat ook in-kind zijn) 🙂
(misschien kan dit concept gecombineerd worden met een leuk TV programma?)
aanvulling 2 oktober 2010
Enkele eerste reacties staan op foodlog. Het zal me niets verbazen als er nog een separaat artikel komt op dat betreffende medium 🙂
