Ik zit nu topless met een korte kleine onderbroek in de tuin uit de zon de krant te lezen en wat favoriete websites te bekijken. Het is mijn eigen tuin, we hebben geen inkijk, maar als je achterlangs via de gemeentetuin onze tuin binnen kijkt dan kan je me dus zien zitten. Op een enkele buurman of buurvrouw na met de hond, komt er hierachter vrijwel niemand. Maar ik kan het niet uitsluiten dat er ook kinderen voorbijkomen en misschien geschokt zijn als ik vrijwel naakt (maar met een onderbroek dus) in de tuin zit. Maar het is warm, en het gaat nog warmer worden.

Waarom ik dit schrijf? Nu, omdat ik al maanden rondloop met het gevoel dat we in de nieuwe truttigheid terechtkomen. Een tijd waarin de jaren 50 van de vorige eeuw weer terug lijkt te komen en dat is een periode die in mijn ogen -van wat ik daar over gelezen heb- niet terug hoeft te komen. Je leeft en woont in je eigen dorp, Nederland was verzuild, nog erg kerkelijk, en je moest de cadans van het leven volgen waaronder 9 tot 5, zondag naar de kerk, zaterdag naar de sportvereniging. Dat was de norm en ik denk een verstikkende norm. Gelukkig zijn daarna de jaren 60 en 70 gekomen. En uiteindelijk mocht ik ook geboren worden in het juiste tijdvlak.

De nieuwe truttigheid is overigens niet iets van deze Corona tijd, het was al jaren naar ons onderweg. In Amsterdam hadden we de oproep naar genderneutraliteit inclusief de sloop van separate mannen en vrouwentoiletten. Sinds #metoo moet je als man oppassen, een vriendelijk opmerking maken of iets te dicht binnen de 1,5 meter prive grens van een vrouw komen is ongepast. Bij mijzelf uit zich dat bijvoorbeeld in het feit dat ik vrouwelijke collega’s en partners geen drie zoenen geef op hun verjaardag of met oud-nieuw. Neen, ik knuffel tegenwoorden manlijke collega’s en partners. Vrouwen krijgen dus een uitgestrekte hand van me. Ik denk dat ik daarmee discrimineer, maar alla. En het wordt ook zo onpersoonlijk hierdoor.

In Corona tijd las ik -ik ben de bron kwijt- dat topless zonnen in Nederland niet meer kan. Dat was in mijn jeugd wel anders, waarom mag ik wel in mijn blote borst zitten maar een vrouw niet. Begrijp me niet verkeerd, het hoeft niet, maar het zou wel moeten mogen (althans in een land waar ik wil wonen). Als ik vrouw zou zijn dan zou ik dat als discriminatie (ongelijkheid) ervaren. Zeker nu het weer zo warm is.

Dan #blacklivematters. Ikzelf discrimineer niet/nooit op kleur, je hebt mooie en lelijke mensen, maar kleur dat is voor mij net zo als bruine of blauwe ogen. Ik snap dat er grote sociale problemen zijn in Amerika, maar Nederland is toch echt gemiddeld een braaf landje. Ik beken, ik discrimineer wel op kennis soms; in the-heat-of-the-moment noem ik sommige mensen wel eens ‘een beetje dom’ of zeg ik ‘hij is een idioot’, het hoort niet dat weet ik wel. Maar met het slot om mijn mond praten dat kan ik niet en wil ik ook niet. Ook verwacht ik een gezonde hoeveelheid eelt op de ziel van mijn gesprekspartners. Een keertje ‘kut’ roepen dat mag best wel, zeker als je zelf een grote fout gemaakt hebt en dus boos wordt op jezelf.

Jongeren mogen buiten niet eens een introductiefeestje vieren deze zomer. Rutte heeft ze tevens streng toegesproken deze week. “Pubers zijn onfatsoenlijk bezig en houden zich niet aan de regels”. Nu ik deed dat als puber ook niet. Maar ouderen en dikke mensen (oeps mag ik ook niet zeggen) die zitten werkelijk in de risicogroep, en niet die kids. Oudjes moeten dus zichzelf beschermen of vragen aan “de samenleving’ om hen te beschermen. Maar om nu de jeugd een slecht gevoel aan te praten omdat ze zich niet aan Corona regels houden, neen dat slaat nergens op. Ik zou spontaan bijna weer een puberende tiener willen worden in mijn gedrag na die truttige Rutte toespraak van afgelopen donderdag.

Vandaag gelukkig een heerlijk interview met Marianne Zwagerman in de Volkskrant. Zwagerman is scherp van tong (en pen) en wordt als controversieel ervaren. Degene die haar als controversieel zien die behoren in mijn ogen ook tot de nieuwe categorie truttige-burgers. Neen, we moeten in de ogen van de gemiddelde Nederland vooral in het midden van het politieke midden blijven zitten. Bah. Zorgvuldiger dan ooit zijn we daarom in onze woordkeuze en taalgebruik, want stel dat een teer mensen-zieltje geraakt wordt. Zullen we gewoon afspreken dat we hard op de feiten en zacht op de persoon zijn?

Demonstreren tegen discriminatie, tegen sexuele intimidatie vind ik trouwens ook een vorm van truttigheid. Draai het eens om, kan je je voorstellen dat we voor discriminatie of voor sexuele intimidatie gaan demonstreren? Nee toch? Waarom dan wel de straat opgaan voor beide onderwerpen? Is dit om te laten zien dat je zelf moreel beter bent? Beide onderwerpen hebben gewoon met fatsoen te maken. Je mag niet handelen op basis van sexuele geaardheid of huidskleur. En zonder toestemming raak je elkaar niet aan. Simpel.

Een ander voorbeeld; ik heb een partner uit Turkije en een “halfbloed” partner. Buiten de interessante ervaringen die ze delen met ons over hun land van herkomst, is denk ik discriminatie nog nooit een onderwerp geweest in onze zakelijke relatie. De culturele verschillen en de verschillende geschiedenissen zijn buitengewoon boeiend en ik hoor die graag.

Nu heb ik zelf een moeder die uit Geleen komt en een vader uit Leiden. Je zou kunnen zeggen emotioneel en gericht op de familie gecombineerd met een introvert en rationele vader. En toen mijn collega’s me van de week voor de grap uitmaakt voor een halfbloedje kon ik daar alleen maar om lachen. Het klopt. En als ze er mij de komende jaren mee willen plagen, prima!

Innovatie en ondernemerschap draait om creativiteit maar vooral ook om passie en emotie. Zonder passie en emotie is er geen ‘zin’ om iets nieuws te doen. Een grapje, een boze opmerking of een compliment, of even het randje opzoeken, het hoort er allemaal bij. Waarom mogen we niet meer zeggen “wat zie je er mooi uit”, of iets in die geest. Waarom wordt alles nu meer dan ooit vooral procedureel en juridisch. Saai dat is het, en dus ook onderdeel van die nieuwe truttigheid.

Ik hou van de innovatoren, de kunstenaars, de scherpe analisten. Ik hou van de diversiteit. Ik heb een zwak voor de scherpte van Tinkebell en kan ook die Zwagerman wel waarderen. Ik hou niet van voetbal, maar snap waarom Johan Derksen en René van de Gijp zoveel fans hebben. Het gesprek en debat stopt als je geen ‘unieke’ of ‘bijzondere’ meningen mag hebben.

Ik hou erg van creativiteit en dus van uitgesproken en bijzondere mensen. Maar ik hou ook van alle nerds en introverte intellectuelen. Liever Maurice de Hond dan Van Dissel dus. Liever een keihard wetenschappelijk (inhoudelijk) debat, dan braaf achter de opinie van onze instituties lopen en niet zelf denken en leren. Liever dus Steve Jobs of een soms erg foute Elan Musk dan onze brave Mark Rutte. Respect hebben voor elkaar is denk ik vooral een hygenic factor. Maar die nieuwe truttigheid heeft helemaal niks te maken met het wel of geen respect hebben voor je medemens.

Voor de duidelijkheid. Van kleine kinderen blijf je af, iemand anders behandelen vanwege de huidskleur is fout, en elke vrouw moet zich veilig kunnen voelen. Neen is dus Neen. Maar onze maatschappij ontwikkelt zich alleen maar als we mogen blijven debateren en discussieren, als we elkaars opinie in twijfel mogen blijven trekken of elkaar met een ander argument blijven inspireren. Onze overheid (en haar instituten) mag dat snel weer gaan leren. Het management-process en de juridische werkelijkheid (onze spelregels dus) zijn immers alleen het middel en niet het doel. Passie, emotie, ontwikkeling en creëren zijn datgene dat ons mensen mensen maakt. Wat een samenleving leuk maakt. Laten we dat nooit vergeten.

Ik blijf daarom met tijd en wijlen wat recalcitrant zijn. “Sorry” ga ik er niet meer voor zeggen. Ik geef diep om mijn omgeving en geef tevens al mijn energie en tijd om onze wereld en omgeving leuker, mooier en duurzamer te maken. Geniet ze lekker van de warmte dit weekend. Trek al je kleren uit het wordt warm, stap in je zwembad, ontspan en doe waar je zin in hebt (uiteraard zonder dat het ten kosten gaat van je directe omgeving). Maar laten we vooral ageren tegen alle nieuwe truttigheden in het leven. Omarm de diversiteit dus maar.