Ik was van niet van plan om meer te schrijven over COVID nadat ik vorig jaar al meer dan 50 artikelen heb getikt. Het onderwerp is natuurlijk nog zeer relevant, maar heeft mijn gewoonweg mijn interesse niet meer zo. Wel kom ik zelf net uit een quarantaine aangezien ik een paar dagen flink ziek was en positief getest ben op COVID (sneltesten en bij GGD met PCR). Gedurende deze quarantaine periode heb ik om de 2 dagen een sneltest gedaan als een soort van wetenschappelijk experiment, en met dit N=1 onderzoek ook geconcludeerd dat Jaap Goudsmit gelijk heeft: de sneltest is een prima instrument en dat de PCR een prima analysemethode is om bevestiging te krijgen van klinische symptomen. De PCR inzetten als monitoringsinstrument om te bekijken of iemand ook besmettelijk voor anderen kan zijn, is ‘fout’ en die testsamenleving met PCR waarover wordt gesproken is geen goed idee.

Er is immers maar 1 juiste beleidsvraag : “hoe voorkomen we dat er teveel druk op de ziekenhuizen is?”

Het antwoord hierop is drieledig:

1. Uitbreiding van de ziekenhuiscapaciteit en vooral het aantal IC bedden. Hier heeft Den Haag niks aan gedaan.
2. Vaccinatie (de vaccins zorgen ervoor dat je bij een besmetting minder ernstig ziek wordt). Dit is te traag verlopen.
3. Minimalisatie van het aantal besmettingen (en de overdracht naar anderen dus). Correcte maatregelen nemen … …

Belangrijke randvoorwaarden (eigenlijk sub-doelstelling!) bij elke beleidsoptie:

• Maximaal in vrijheid kunnen leven en werken. De economie moet kunnen blijven draaien.
• Niet teveel beperkingen opleggen in onze vrije westerse wereld. Sociaal en cultureel dus maximaal open.
• Maximaal inzetten op preventie met een logisch en rationeel beleid. Denk aan gezonde voeding en ventilatie.

De doelstelling zou niet moeten zijn: het virus volledig willen gaan uitroeien. Althans, wees niet naïef, we can’t beat nature. Virussen en bacteriën zijn een gewoon onderdeel van de natuur en dus ook van onze maatschappij, we hebben er mee leren te leven. Neer-hameren en hopen dat ze verdwijnen is dus een foute doelstelling (Australie zit in een lockdown). Dit kan gewoonweg niet. Ik ben en was daarom voor beleidsdoelstelling nummer 2.

Dik twee weken geleden heb ik ook mijn tweede prik gekregen. Deze twee prikjes zorgen ervoor dat ik bij een COVID-besmetting minder ziek zal worden. Ik kan echter nog steeds besmet worden, en anderen dus besmetten. Wij moeten gewoonweg leren leven met dit COVID virus; ook de komende jaren nog. Elkaar bang maken heeft echter geen zin. We moeten ons leven blijven leven!

Wie is er nog bang om in een auto te stappen? Ik draag gewoon mijn gordel, let op als ik auto rij, heb een airbag, en een degelijke auto met kreukelzone. Ook rij ik niet te hard en hou afstand. Zo ben ik ook niet bang voor brand thuis, maar heb wel mijn maatregelen genomen waaronder een verzekering, thuis niet roken en ook geen open haard, en we hebben backups van onze digitale informatie. Zo moeten we ook met COVID omgaan.

Om tot juiste maatregelen te komen zullen we moeten snappen hoe het inhoudelijk zit. COVID is geen politiek! Je moet dus met de juiste rationele hypothese aan de slag gaan. En de (beleids)maatregelen mogen in de praktijk nooit erger zijn dan de kwaal. Hoogleraar Ira Helsloot schrijft daar prima stukken over. Om tot de juiste maatregelen te kunnen nemen moeten we ook heel goed snappen en erkennen dat de verspreiding vooral via de lucht gaat (aerosolen) en maar heel beperkt via contact of grote druppels op kleine afstand. Op 23 mei 2020 (vorig jaar!) schreef ik dit stukje al. Op 30 mei 2020 schreef ik daarom expliciet: buiten is het veilig.

Al meer dan dertig jaar geleden wisten we al over “Sick Building Syndrome”: als de luchtkwaliteit slecht is binnen dan kan je ziek worden. Buiten vertoeven is gewoon heel gezond en heel veilig, en binnen zijn kan onder omstandigheden tot extra en onnodige risico’s leiden. De CO2 meter is daarom een uitstekend instrument bij scholen, publieke ruimtes en in de de horeca en evenementen-sector, om te monitoren of er voldoende frisse lucht het gebouw inkomt. Dit laatste is inmiddels een integraal onderdeel van het beleid in België (zie de 1 vandaag uitzending van een paar dagen geleden) en Duitsland, maar nog steeds niet in Nederland!

Wanneer zijn de risico’s dus nog (te) groot?

• als er teveel mensen bij elkaar binnen te lang vertoeven en ook hard praten of zingen. Ik ga niet naar een nachtclub binnen. Maar een biertje op een buiten terras drinken kan prima. Museum kan, maar festival niet.
• als er te slecht wordt geventileerd binnen of er geen technische oplossingen genomen worden waaronder slimme inzet van HEPA filters of UV systemen. Dit zou het belangrijkste innovatie-programma moeten zijn!
• als er veel virus-druk in de samenleving is (omdat “we” zijn gaan Dansen met Jansen; dom dom dom).